Pfoe, de verveling slaat toe. Ik doe alles in een tempo van een bejaarde en alles taak voor taak, stap voor stap. We zijn aardig gewend aan het schuin gaan en geschommel, maar in combinatie met de vermoeidheid is mijn motoriek niet wat het geweest is. Heeel langzaam ben ik uit bed opgestaan. De hele ochtend met 2 (supercoole) weerapps bezig geweest, een paar keer verschillende weersinformatie binnen gehaald (met internetsnelheid uit de jaren 70), gelezen over de Azoren (Wow, dat belooft wat!), wat smsjes gestuurd, spelletje gespeeld op mijn telefoon (ik droom inmiddels zelfs over kabouters en diamanten), een stukje achter het roer gestaan, eten klaar gemaakt, geprobeerd wat te lezen. En toen was het op. Ik verveel me!!!
Koen is kampioen nietsdoen en ik ben bij hem in de leer. Hij is van mening dat ik trots moet zijn op ieder moment dat ik me verveel. Wanneer hij dit zo zegt, klinkt het eigenlijk wel als een overwinning. Ik probeer inderdaad al jaren te ‘ont-moeten’, oftewel minder te moeten van mezelf. Minder kritisch op mezelf zijn, minder altijd maar nuttig willen zijn en meer genieten. En wanneer dat lukt, zou ik het vervelen kunnen noemen. Gewoon even helemaal niets.
Mijn eerste associatie met vervelen is negatief. Bah, ik heb niets te doen. Van niets doen word je sloom, van sloom word je lui en… wat is er eigenlijk mis met lui zijn? ‘Druk-druk-druk’ is de norm, maar is dat eigenlijk niet een beetje zielig? Altijd maar druk zijn, met wat eigenlijk? En waarom? Omdat ik ben opgegroeid ben in een maatschappij gericht op presteren, productiviteit en het nastreven van superioriteit. Meer, sneller, harder, groter, rijker! Maar worden we daar nou eigenlijk echt gelukkiger van? Ik weet wel zeker van niet.
Terwijl ik dit schrijf, probeert de zon op te komen. Dat wil zeggen, door een dikke laag wolken heen te schijnen. Er zijn een paar speelse straaltjes die het lukt. Het is eigenlijk een heel mooi gezicht. Zou ik zo een straaltje kunnen en mogen zijn? Een roestvast patroon doorbreken in een drukkende maatschappij, mezelf en anderen laten zien hoe het ook anders kan?
Onderweg hebben we met veel mensen gesproken, zowel westerlingen als lokale bevolking. Veel westerlingen ontvluchten de gehaaste en individualistische maatschappij naar warmere en relaxtere oorden. Vervolgens irriteren ze zich suf aan de traagheid en inefficiëntie en proberen ze vaak mensen om zich heen te veranderen.
Ja, er is in Afrika armoede. Ja, er hangen veel mensen op straat, die misschien best zouden willen werken. Ja, het is misschien lastig als je de enige kostwinner in de familie bent en je dit met iedereen moet delen. Maar het is misschien nog veel lastiger om als Westerling de Afrikaanse cultuur te begrijpen. Te wíllen begrijpen.
We spraken met een Kaapverdiaanse jongen over zijn toekomst en zijn dromen. Een mooi en simpel leven was zijn antwoord. Met zijn familie. Het grootste deel van de dag hangt hij met vrienden en wacht op werk. Soms is dat er en soms ook niet. Wij begonnen gelijk mee te denken over wat voor werk hij nog meer zou kunnen doen, hoe hij meer geld zou kunnen verdienen. Maar eigenlijk is hij gelukkig met zijn leven zoals het nu is, overzichtelijk en simpel.
Ook met een geweldige tassenverkoopster raakte ik aan de praat. Ik vroeg haar of ze wel eens over een webshop heeft nagedacht. Ze wuifde mijn goede bedoelingen gelijk de prullenbak in. “Weet je, je lijkt mijn zus in Portugal wel, die wil ook dat ik in Europa ga verkopen. Maar ik heb het al hartstikke druk, ik heb een mooie winkel, verkoop in andere winkels en eilanden, het is goed zoals het is. Straks houd ik geen vrije tijd meer over! Of geen tijd meer voor het ontwerpen, wat ik het allerleukste vind.” Deze vrouw heeft groot gelijk, hier kan ik nog wat van leren!
Vrijetijd wordt in Kaapverdië sterk gewaardeerd. Op zondag zijn de straten uitgestorven. Veel mensen gaan dan naar de kerk, maar zijn vooral bij hun familie. Ik zou niet weten of ze zich ook echt vaak vervelen, maar als ze het doen, is het denk ik altijd samen.
Als ik me probeer te herinneren wanneer ik me voor het laatst verveelt heb, niks gedaan heb, moet ik denken aan de brugklas. Samen met Reneetje gingen we ons vervelen, net als Plien en Bianca van de VPRO serie Zaai! Na school kochten we een ijsje om over een hek te klimmen en in een weiland helemaal niets te doen. Haha wat een tijd was dat. Trouwens Renée, gefeliciteerd met je 30e verjaardag, ik hoop van harte dat je nooit volwassen zult worden:). En dat je je nog veel zult vervelen!
Liefs Iris
Ps: positie om 7.45 onze tijd: 32*36.22’N 30*30.50’W
~ Iris - Let's Flow! ~ 
Prachtige, opvoedkundige reflexie!