Niet zomaar een koffietje…

Het is een regenachtige februari-dag. Het lijkt wel of niets lukt, of er niks uit mijn handen komt. En dan begin ik meestal maar gewoon te schrijven. Dan komen de woorden vanzelf, of niet. En dat is ook oké.

We zijn net op onze thuiswerkdag maar een rondje gaan lopen in de miezerregen. Langs ons favoriete koffietentje, want die mag gelukkig wel nog open zijn. Met ons favoriete koffie-mannetje, Mehdi. Hij is geboren in Iran, heeft in Nederland gestudeerd en heeft na een kortstondige carrière in de bouw geconcludeerd dat hij daar niet gelukkig van wordt. Waar wel van? Onder de mensen zijn, écht contact met mensen maken, koffie blijkt slechts een bijproduct.

Het is voelbaar in de koffietent, hier komen de mensen voor Mehdi en een praatje in een tijd waarin je weinig mensen tegenkomt. En écht contact maakt, er écht iemand oprecht en aandachtig naar je luistert. Op een of andere manier raakt hij bij mij ook een gevoelige snaar, waardoor ik nog opener ben en iedere keer enthousiast vertel waar ik die dag mee bezig ben.

Vandaag ontving hij ons met een grote glimlach. “Weet je dat jouw vriendin mij vorige week een vraag heeft gesteld, die me niet meer heeft losgelaten?” zegt hij tegen Koen. Ik had hem verteld over onze podcast ‘Mens zijn, hoe doe je dat?’. Nadat ik hem die vraag had gesteld, hoe hij dat doet als mens, raakten we in een diep en waardevol gesprek. Hij vertelde over dromen, over angsten en over de keuzes die hij in zijn leven heeft gemaakt, over moeilijke tijden waar hij eigenlijk nooit hulp bij had gevraagd. We hadden het over oorlogen, over de aanrijding van een 30-jarige vrouw op het kruispunt voor zijn deur. En over zijn verwondering over haar grote sociale kring die al maandenlang elke donderdagochtend bij hem koffie komen drinken en bloemen neerleggen om haar te herdenken.

Met open mond luisterde hij op zijn beurt naar mijn verhalen over onze zeilreis van 9 maanden en naar hoe ik in mijn coaching gebruik maak van positieve psychologie. Samen gingen we alle dingen opnoemen waar we dankbaar voor waren die dag. Het gezellige muziekje dat opstond, het leuke gesprek dat we hadden, onze gezondheid, de lekkere koffie, gemaakt van eerlijke bonen, de leuke mensen die langs kwamen, die een praatje makten, dat hij nog open mocht zijn, dat we konden lachen, en ga zo maar door. Met een grote glimlach huppelde ik zo een beetje naar huis.

Vandaag deelden we weer leuke momenten die we deze week hadden meegemaakt en klaagden we een beetje over de miezerregen en de grijze dagen. Een andere klant vertelde teleurgesteld dat er in Groningen ijs ligt en al zijn vrienden foto’s van het schaatsen stuurden. Het lijkt wel of ons brein op zoek is naar drama, het gebeurt gewoon vanzelf. Het voelt ook gewoon wel even lekker soms, even klagen. En tegelijk, het is zinloos om ons druk te maken om de dingen die we toch niet kunnen veranderen. Door het even te benoemen, kunnen we het er laten zijn en focussen op de leuke dingen zoals puppy’s en verjaardagen…

Ik vertel mijn studenten regelmatig over Mehdi, dat ik in de pauze even een ommetje ga maken en een koffietje ga halen. Inmiddels weten ze door mijn enthousiaste verhalen, dat is niet zomaar een koffietje…