In de war

Terwijl de zonnestralen tussen de herenhuizen door op m’n gezicht schijnen, fiets ik door de mooie Jordaan. Het is maanden geleden dat ik naar m’n werk in Tilburg mocht en vandaag heb ik het voorrecht om een weblecture op te nemen in de studio van Fontys Aci. Ik mag voor een dag weg van m’n laptop-schermpje en op avontuur:). En dus fiets ik met een grote glimlach naar het station.

Onderweg verras ik veel te blij alle mensen die ik tegenkom met ‘Goedemorgen!’. Ik verheug me om een kletspraatje te maken met Hans van de fietsenflat op het station. Als ik daar echter aankom, staat er een man beteuterd te kijken naar een grote ravage. Het hokje waar Hans altijd blij zit te zwaaien (of te mopperen) blijkt gisteravond afgefikt…

Even was ik geschokt en in de war, wat een laffe actie! Ik mompel iets tegen de man en parkeer mijn fiets enigzins van slag in een rek. Tot ik ineens moest denken aan een rondleiding over de Wallen, door de ogen van een ex-verslaafde die ons meenam in het Amsterdam van de jaren 70. Sex, drugs en rock & roll, met bijbehorende criminaliteit en geweld. Ik kijk om me heen en besef me hoe goed we het eigenlijk hebben in deze stad. We zijn zo gewend geraakt aan de rechte stoeptegels, dat een scheve tegel door een boomwortel direct opvalt en de gemeente wordt gebeld.
Het praat niks goed, maar brengt het een en ander wel in perspectief.

Wat zou het verhaal zijn achter dit vandalisme? Hoe oud zouden ze zijn geweest? Was het kattenkwaad? Of een schreeuw om aandacht? Of een actie om bij een bende te mogen horen, wat je wel eens hoort. Ik ben benieuwd, maar zal het waarschijnlijk nooit te weten komen.

Ik vervolg mijn weg en zie op een lantaarnpaal ‘vaccineren is dodelijk’ geschreven. Ik vraag me af wie dit heeft geschreven, en waarom? Is dit woede, angst, een schreeuw om gehoord te worden? Had ik deze persoon het maar zien schrijven, dan had ik geprobeerd om het gesprek aan te gaan. Gewoon om te vragen hoe het gaat.

We zijn misschien allemaal wel eens in de war. En vandaag heb ik toevallig een blije dag, waardoor het me lukt om met beide benen op de grond te blijven staan. Maar ook ik wankel wel eens, dan word ik verdrietig, geïrriteerd, gestrest. Inmiddels weet ik, dat ik – altijd – de keuze heb hoe ik met situaties en mijn omgeving om ga. Soms heb ik daar ruimte en tijd voor nodig, en soms… een onbekend blij ei dat me sochtends vroeg ‘goedemorgen’ wenst ;).