Afgelopen week luisterde ik naar een podcast waarin boswachter Arjan Postma het principe van een mierenkolonie uitlegde. Hij vertelde dat hij de natuur observeert, om te kijken wat we daar als mens van kunnen leren. Het schijnt dat het grootste deel van een mierenkolonie bestaat uit zogeheten werkmieren die afgaan op geursporen en keurig achter elkaar aanlopen. Af en toe zit er één gekke mier tussen die afwijkt van dat spoor en een nieuw stukje grond ontdekt. Iedere keer neemt deze mier een ander op zijn rug mee en soms wordt hierdoor het geurspoor zo sterk, dat de hele kolonie zich uiteindelijk verplaatst.
Ik heb zijn boek nog niet gelezen, maar de gekke mier blijft maar in mijn gedachten terugkomen. Ik probeer altijd te begrijpen waarom we als mensen doen wat we doen, en waarom ik doe zoals ik doe. Ben ik misschien zo een gekke mier?
Sinds september ben ik een dag minder gaan werken. “Huh, maar je werkte toch maar 3 dagen?” Klopt. Dus dat zijn er nu 2. Iedere dinsdag roep ik aan het eind van de dag “weeeeekend!”. Het levert interessante reacties en gesprekken op. “Maar wat doe je dan die andere dagen?” Meestal zeg ik dan met een grote grijns: “Niks!”.
Het doet me denken aan september 2012. Ik was afgestudeerd en de logische volgende stap was om net als iedereen om mij heen te gaan solliciteren en een (kantoor)baan te zoeken. Ik besloot om met mijn bijbaantje bij Delamar de huur te betalen, startte dit blog en begon te verkondigen dat ik een jaar de ruimte nam, om te ontdekken waar ik graag zou willen werken. Hoewel het diep in mij als de enige juiste weg voelde, snapte mijn hoofd er geen reet van. Ik voelde me ergens schuldig dat ik niks met mijn diploma en hersenen deed en met vlagen voelde ik me intens alleen en verdrietig, omdat ik het gevoel had dat niemand mij begreep (inclusief ikzelf).
Inmiddels weet ik dat er verschillende typen mensen bestaan, met verschillende natuurlijke talenten en kwaliteiten en bijbehorende valkuilen. En dat is denk ik maar goed ook, want zo vullen we elkaar aan in onze samenleving. De ene mier kan niet zonder de ander.
Ik ben een enthousiaste avonturier, een ontdekkingsreiziger, een campaigner, een vragensteller. Ik ben een gekke mier die vaart op intuïtie en innerlijk kompas en het liefst andere (gekke) mieren inspireert om ook hun eigen kompas te vertrouwen en hun eigen weg te kiezen.
Zo word ik soms middenin de nacht wakker met inspiratie en schrijf ik een blog zoals deze. Ik dwaal soms zonder doel over de grachten en praat met vreemden die meestal vrij snel hun levensverhaal met me delen. Ik luister, verbind en verwonder me. Ik ben nieuwsgierig en probeer het niet-weten te omarmen.
In januari heb ik me voorgenomen om nóg meer ruimte te maken om alleen nog maar te doen wat ik leuk vind. Zeilen, kitesurfen en mijn agenda zo leeg mogelijk houden voor spontane ontmoetingen. Ik heb een ukelele gekocht en durf steeds meer te creëren en te zingen vanuit mijn hart. In mei ben ik Let’s Flow gestart, waarmee ik mensen coach in persoonlijke ontwikkeling en persoonlijk leiderschap. Ik heb met Rachèl 2 seizoenen podcast (Mens zijn hoe doe je dat?) gemaakt. Hierdoor ben ik op het idee gekomen om meer met mijn stem te gaan doen en met veel plezier heb ik vorige week een workshop stemacteren/voice-over gedaan.
Ik ben er trots op dat ik een gekke mier ben. Die in een panter-onesie en muts op met een ukelele in de hand steeds meer op haar eigen intuïtie durft te vertrouwen. Zonder te weten waar de toekomst haar brengt.
Lieve (gekke) mieren, blijf je verbinden met je eigen intuïtie én met de mensen om je heen. Juist in onzekere tijden hebben we elkaar hard nodig. Wees iedere dag nieuwsgierig en lief naar jezelf en elkaar. Zo leven alle miertjes nog lang & gelukkig ;).
~ Iris - Let's Flow! ~ 