Geen woorden

Ze sabbelt, ze smakt, ze slikt, ze kreunt, ze zucht.
Ik kijk, ik luister, ik zie, ik voel, ik zucht.

Ik dacht, ik heb geen woorden. Ik kijk, ik luister, ik observeer. Wat is er van mij geworden?
Ik weet, ik weet het zeker, zonder te begrijpen.

Zo onduidelijk en helder tegelijk, weet ik zeker dat ik het niet weet. Dat het niet te weten valt. Dat dit het is. Zo puur. Meer niet. Geen woorden om te begrijpen.

Ik was hier nog niet eerder, maar voel me oh zo thuis. Zo warm, zo zacht, zo onbekend, geen ruimte meer voor ruis. Zo puur en zonder twijfel, onzeker maar ook snel gewend.

Het oude lijkt al zo ver weg, het nieuwe heeft alle tijd. Geen woorden voor wat er gebeurt, maar het voelt zoals het moet zijn.

Oh zeker is er angst, angst om te verliezen. De tijd, de warmte, het vertrouwen in de leegte, deze staat van zijn. Dat alles wat er nu is, er nooit meer zal zijn. Zowel de liefde als de pijn.

Daar waar ik juist zo bang voor was, wil ik nooit meer kwijt. Zo comfortabel voelen in het oncomfortabele. Zo zeker zijn van het niet weten. Zo voelen dat ik leef en sterfelijk ben tegelijk. En zeker weten dat alles zal vervliegen, maar er altijd iets in de plaats verschijnt.

Zo klein en groots tegelijk. Met minder voel ik meer. Het borrelt, het kolkt, het sijpelt, het verkrampt. Het hijgt, hapt naar adem, het verstilt en verzucht. Het is er, mag er zijn, net als water en lucht. Het stroomt en het stokt, soms heel lang, soms voor heel even. Geen woorden voor nodig, dit… is het leven.