De kunst van het genieten (dag 8)

“AAaargrrrrhhhhh#^%#{]{#%^*…” Één blik naar binnen was genoeg om te zien waar het gevloek en getier vandaan kwam. Ik kon mijn lach met moeite inhouden, maar deed het toch, want ik ken het gevoel. De hele vloer lag bezaaid met stukjes vers gesneden prei, één van de laatste verse groentes die Koen zojuist met veel geduld in stukjes had gehakt. Ik roep troostend dat ik toch al niet zo een zin in prei had… Even later zitten we bij een ondergaande zon een (niet zo fantastisch lekker) bordje noedels zonder prei te eten. We kijken elkaar aan en concluderen dat dit toch wel echt genieten is.

Deze reis heb ik me vaak afgevraagd wat genieten nou eigenlijk is. Heel cliché zit het volgens de Libelle- en de Happinez-mensjes hem in ‘de kleine dingen’. Maar wat zijn dat dan?

Vandaag was echt enorm genieten. Al toen ik opstond om 8 uur wist ik dat het een goede dag zou zijn. In ieder geval een goede ochtend. De lucht was helder blauw en de boot zeilde alsof het nooit meer iets anders zou willen. We hadden een goede snelheid en vooral niet onbelangrijk, eindelijk recht op ons doel af! Niet meer naar New York of iets anders Amerikaans, Azoren it is! De weersverwachting komt uit. En dat voelt toch wel echt heel erg goed. Even geen buien meer, even een dagje chillen, een echte zondag!

Ik denk dat genieten voor mij grotendeels zit in het hebben van realistische verwachtingen, deze vervolgens proberen los te laten en (nog zo een cliché) genieten van het moment. Dat laatste heb ik echt moeten leren. Niet continu bezig zijn met de toekomst, met morgen, met hoe het anders zou kunnen zijn, met hoe het zogenaamd zou móeten zijn. Het is zoals het is en het wordt zoals het wordt. (Een door ons veel herhaalde quote van de 100jarige-man-die-uit-het-raam-klom-en-verdween-hoorspel-podcast)

Die verwachtingen begonnen uiteraard al voordat we waren vertrokken. Ik weet nog goed dat ik als voorbereiding het boek ‘300 maandagen’ las. Deze man was niet zo heel goed voorbereid, had meer verwacht dat het 300 zondagen zouden zijn, met zon, zee, chillen, romantische zonsondergangen, beetje rondcruisen bij mooie onbewoonde eilandjes en met je billen bloot uit een kokosnoot drinken. In werkelijkheid viel dat een beetje tegen, en voelde elke dag meer als een maandag, een werkdag na het weekend. Altijd klussen aan de boot, er gaat altijd en overal wel iets kapot. Situaties pakken altijd anders uit dan verwacht en als het niet lukt om mee te buigen, kan dit erg veel energie kosten.

Social media als instagram en Facebook helpen over het algemeen niet om een realistisch beeld te scheppen. Ook al kan je hier een bepaalde bril voor opzetten, je ziet het nooit door de ogen van degene die het plaatst. Zo heb ik uiteraard ook foto’s op mijn accounts staan die er fantastisch uit zien, maar echt niet altijd even genieten was zoals het er misschien op dat ene plaatje uit ziet. In één van mijn eerste blogs schreef ik over ons eerste echte bountystrand, dat we in Spanje waren tegengekomen (isla de Ciés). Hier besefte ik me dat het niet zo eenvoudig is om op commando te genieten. Als de zon doorkwam en de mist wegtrok, was het echt prachtig, maar wel ijskoud. En dan is met je bijbootje naar een idyllisch strandje varen en blote voeten in de zee toch wel iets anders dan ik me bij had voorgesteld. Ook de zogenaamd prachtige Spaanse Ria’s (soort fjorden) vielen enorm tegen. We konden er niet van genieten, wat met name kwam door de kou, mist en te hoge verwachtingen. Hier moest even echt iets aan veranderen, want we hebben geen vrij genomen voor 300 teleurstellende maandagen!

Ik had een artikel gelezen over een man die na jarenlang voorbereiden met zijn gezin was vertrokken en halverwege met een burn-out de reis had moeten afbreken. Hij was al overwerkt weggegaan en had verwacht op reis eindelijk te kunnen ontspannen, wat dus nogal tegenviel.

We zijn onderweg veel verschillende mensen tegengekomen die hier allemaal op een eigen manier mee omgaan. Iedereen heeft van te voren uiteraard verwachtingen, anders ga je zo een reis niet maken. Sommige hebben er zelfs hun hele leven voor gespaard, jarenlang aan boten geklust, bijgewerkt in weekenden en avonden, tienduizenden euro’s erin gestopt en dan… lekker genieten!

Want dat is natuurlijk wat de hele wereld denkt. Ik heb zelfs een man ontmoet die volgens mij meer met zijn hoofd nog in Nederland zat dan bij zijn reis. Zijn eerste vraag aan mij was serieus: “wanneer moet jij weer aan het werk? Ik 1 augustus 2018 alweer”. Hij was jaloers op al die anderen die voor onbepaalde tijd onderweg waren. Ook baalde hij dat zijn vrouw de oversteek naar de Caraïben niet zag zitten, want hoe moest hij dat dan op zijn werk uitleggen? Ik kon mijn oren niet geloven.

Maar goed, ik heb ook geleerd dat iedereen het op zijn of haar eigen manier doet en ik daar niet over mag oordelen. Genieten is een kunst en iedereen gaat daar op een eigen manier mee om, afhankelijk van hoe je in het leven staat.

Wat ik trouwens ook heb geleerd is dat het niet altijd fantastisch hoeft te zijn. Soms zit het gewoon even tegen, is het even ronduit kut dat al je vers gesneden prei op de inmiddels niet meer zo schone vloer ligt. Het hoort erbij en ik ben er van overtuigd dat er zonder dalletjes ook geen pieken zullen zijn.

Zo, het is weer een heel verhaal geworden haha. De zon komt bijna op, de wind valt even helemaal weg, dus ik ga buiten maar eens kijken of ik wat met de zeilen kan doen. Iedereen onwijs bedankt voor de berichtjes, van opa en oma op Texel, tot aan Suze in Hong Kong! Wij gaan weer eens onderzoeken wat deze nieuwe dag ons te bieden heeft.

En op speciaal verzoek onze positie: N29*0,923’ W30*39,422’

Liefs Iris