Enigszins gespannen zit ik in de auto naast mijn vader. We zijn onderweg naar Theo Schrader in Zoeterwoude, de fysiotherapeut van shorttrack gewest Zuid-Holland. Ik heb al een tijdje last van mij knie en Theo schijnt één van de allerbeste te zijn. We bellen aan en betreden de woonkamer, waar Theo nog druk bezig is met de behandeling van een cliënt die met zijn rug naar ons toe zit. De man op de stoel draait zijn hoofd om ons gedag te zeggen en ik kijk recht in de ogen van wereldkampioen Bob de Jong. Nu ben ik nog zenuwachtiger. Even later ben ik aan de beurt en onderzoekt Theo mijn knie. Vol verwachting kijk ik hem aan, terwijl er een diepe frons op zijn voorhoofd verschijnt. “Nou Iris, eerlijk gezegd… weet ik eigenlijk niet wat het is. Laten we er samen even wat boeken bijhalen.” En hij neemt mij mee naar zijn boekenkast, waar we samen in de complexe wereld van het lichaam duiken.
Achteraf gezien denk ik dat in deze tijd, ik was een jaar of 15, de basis is gelegd voor mijn eindeloze nieuwsgierigheid naar de werking van het menselijke lichaam. Later leerde ik tijdens mijn opleiding bewegingswetenschappen meer over het bewegingsapparaat, hoe het fysieke lichaam trainbaar is. En over sportpsychologie, dat er een bepaalde werking is tussen het lichaam en de hersenen en visa versa. Dat een voetballer in een bomvol stadion ineens een penalty mist, terwijl hij in de training zonder mentale druk altijd alles raak schiet. Dat onze gedachten en wat ons lichaam doet onlosmakelijk met elkaar verbonden is en dat ook dat te trainen is.
Na mijn studie las ik het boek ‘Verademing’ (Bakker & De Jong) en kwam ik erachter dat er een verband was tussen mijn ademhaling en mijn vermoeidheid. Dat heel veel mensen in deze gehaaste maatschappij te veel ademhalen voor wat zij nodig hebben en dit gelinkt is aan fysieke klachten. En dat ademhalingsoefeningen direct van positieve invloed zijn op een gejaagd en gestrest gevoel. Waarom had niemand mij dit eerder verteld?
Een paar maanden later vroeg Bram mij om samen met Stans van der Poel een boek te herschrijven over chronische vermoeidheid. En voor ik het wist lag daar een boek met mijn naam op de kaft. Ineens werd ik gezien als expert en stond ik aan studenten uit te leggen hoe een balans tussen in- en ontspanning kan zorgen voor meer energie. Ik moest heel erg wennen aan de stempel expert, aangezien ik vooral mezelf kon vertellen wat ik allemaal nog níet wist. Langzaamaan begon ik in te zien dat ik wel degelijk waardevolle kennis te delen had en ik niet onzeker hoefde te worden van al die vragen waar ik (nog) géén antwoord op kon geven.
Vooral in het onderwijs is het continu zoeken naar een balans van wat ik wel weet en van wat ik (nog) niet weet. In een snel veranderende wereld is het de truc om de juiste vragen te kunnen formuleren om te onderzoeken wat ik nog níet weet. Er vindt in onderwijsland een verschuiving plaats van kennis zenden naar samen coachend vragen formuleren, zodat studenten worden klaargestoomd om te werken in een maatschappij vol met complexe vraagstukken waarin het hebben van slechts kennis niet voldoende is.
Corona brengt ons meer dan ooit tevoren in een staat van verwarring en niet-weten. Door de quarantaine ben ik meer in mijzelf gekeerd en probeer ik nieuwsgierig naar binnen te kijken wat er gebeurt. Ik merk dat mijn grootste drijfveer is om de complexiteit van de mens te begrijpen en andere mensen hierin wil inspireren en motiveren om hun kwaliteit van leven te verbeteren. Ik kom erachter dat ik een grote blokkerende overtuiging heb dat ik eerst alles moet begrijpen en de waarheid achterhaald moet hebben, voordat ik hierover mag schrijven of naar buiten mag treden. Ik ben dankbaar voor professionals als Theo die zich kwetsbaar durven op te stellen en tegen de verwachtingen in aan te geven dat zij iets níet weten. Ik besef me nu dat het grote vraagteken van het niet-weten juist een drijfveer is om in beweging te komen. En dat er één ding zeker is, namelijk dat er altijd een vraagteken zal zijn.
~ Iris - Let's Flow! ~ 