Extreem leerzaam

Mijn kite hangt schuin boven me, terwijl ik naar de branding loop. Het is bewolkt en de wind wat vlagerig, waardoor ik me wat schokkerig naar de zee beweeg. Onderweg kom ik een Belgisch stel tegen dat met de wind in de rug hun dochter vooruit duwt in een strandbuggy. Ze staren me met grote ogen aan. De dochter is zichtbaar gehandicapt en probeert iets tegen me te zeggen. Ik glimlach voorzichtig en vertel hen dat ik het nog niet zo goed kan. “Ik ben het nog aan het leren” hoor ik mezelf vertwijfeld zeggen, terwijl mijn kite aan het trekken is als een ongetemd paard.
Even later lig ik geconcentreerd in het water de golven af te wachten. Ik heb beide handen nodig om de kite onder controle te houden, anders had ik wel even nonchalant gezwaaid naar mijn toeschouwers. Of op Zn minst mijn duim omhoog kunnen steken. Al mijn aandacht heb ik nodig voor de wind, de golven, mijn uitgestrekte armen, mijn opgetrokken knieën en het board dat om m’n voeten zit geklemd. Ik wacht op het juiste moment, stuur mijn kite in en… ik sta! Ik dans op de golven, wat een magisch gevoel! Terwijl ik achterom kijk naar de mensen op het strand, maak ik één hand los om mijn overwinning zwaaiend te vieren. Binnen een seconde verlies ik de controle over het board én de kite en beland ik plat met mijn gezicht in de zoute zee.
Terwijl ik uitgestrekt voorover in het water lig, gaat mijn eerste gedachte naar Jappie die ons succes met watertrappelen had gewenst. “Tof, Jullie gaan kiten op zee? Vergeet je snorkel niet!” Ik had gerekend op vallen en opstaan, maar dit had ik niet gepland. De golven lijken hoger te worden en een snorkel zou op dit moment geen overbodige luxe zijn.
Ik voel woede en frustratie opkomen, terwijl ik nog steeds lig te spartelen in het water. “Dus dit is mezelf tegenkomen”, bedenk ik me als na poging 5 mijn kite nog steeds aan het water happen is. Dat ding moet de lucht in! Ik heb zin om het uit te schreeuwen en bij poging 6 doe ik dat dan ook maar gewoon. Het lucht tijdelijk een soort van op, maar heeft verder geen effect op mijn situatie. Er gaat door mijn hoofd dat ik wel snap dat het een ‘extreme sport’ is: het is gewoon EXTREEM KUT als het niet lukt.
Terwijl ik rustig naar Scheveningen, IJmuiden en Texel drijf, vraag ik me af of ik hier ooit zelf nog wel uit ga komen. Hulp vragen is nooit mijn sterkste kant geweest. Ook vraag ik mij af waarom ik in hemelsnaam ooit dacht dat ik dit zou kunnen leren. Ik vraag me af of andere kiters ook zo hebben geworsteld in dit leerproces en ik kom tot de conclusie dat ik vooral mezelf in de weg zit. Ik houd niet van leren, ik wil het gewoon kunnen!
Terwijl golf na golf over mij heen spoelt, besef ik me dat dit mijn grote handicap is in het leven. Ik wil altijd alles gelijk goed doen, geen fouten maken, niet op mijn bek gaan en zoveel als mogelijk de controle houden. Het zorgt er misschien voor dat ik snel nieuwe dingen leer en snel kan schakelen, maar het bezorgt me ook veel stress en ontneemt me alle leuke momenten van het leren. Allerlei clichés en tegeltjeswijsheden vliegen rond in mijn hoofd. Blehg. En hoewel ik dus niet snel echt grote risico’s neem, lig ik gek genoeg wel hier met een kite op de Noordzee.
Ik heb de neiging om de oncontroleerbare elementen als de zee en de wind juist op te zoeken. Iedere keer geven ze me op een of andere manier weer het vertrouwen dat het altijd wel weer goed komt. Dat het eigenlijk al goed is. Wat kan me eigenlijk gebeuren? Er zijn genoeg mensen die weten dat ik hier drijf. Ik ben nog ruim in zicht vanaf het strand en als het echt te lang duurt, komen ze me vast redden. Mijn pak is warm genoeg en ik heb misschien nog wel een paar trucjes die ik zou kunnen toepassen.
Mijn hartslag wordt weer rustiger, mijn geest weer helder. Ik haal een paar keer diep adem. Mijn focus is weer terug. Ik wacht de juiste golf af, trek de juiste lijn aan, mijn kite lijkt de juiste wind te pakken… en FLATSJ. Helaas, zo een mooi sprookje is het ook weer niet. “Shit, toch weer die controle”, denk ik in mezelf. En dan moet ik hardop lachen. Wat ben ik toch ook een grapjas.

De keer erna is het ineens raak. Mijn kite danst weer in de lucht! Even later race ik van de golven af en ik heb me in tijden niet zo EXTREEM GELUKKIG gevoeld. Met een glimlach van oor tot oor zwaai ik naar het meisje in de strandbuggy. Ze zwaait terug en de tranen springen in mijn ogen. Dit is mooi, dit is leven.