Land in zicht (Dag 16 Az-NL)

Het is een bizar gezicht, al die lichtjes aan de horizon. Eerst waren het alleen nog maar schepen, toen in de verte een Franse vuurtoren, en vervolgens een Engels dorp. We kunnen er niet meer omheen… er is overduidelijk land in zicht.

Ik schrik me kapot van een brommend geluid in de lucht, het bleek een doodgewoon vliegtuig te zijn… Zijn we in 2 weken dan echt zo wereldvreemd geworden? We varen zo dicht onder de Engelse kust dat we bereik hebben met onze telefoons. De nieuwsgierigheid wint om berichtjes te lezen, maar wel met dubbele gevoelens. Eigenlijk wil ik nog niet uit onze overzichtelijke, heldere bubbel stappen.

In Kaapverdië heb ik een keer een bergdorpje als schip aangezien. Ik wijs een Brits dorpje aan wat ook best voor schip had door gekund. “Kijk, zo een dorpje bedoel ik, haha”. Totdat 5 minuten later blijkt dat dit dorpje, naast een heel lichtcircus (de bijenkorf met kerst is er niks bij) wel een groen lampje had en recht op ons af vaarde… Ik moet blijkbaar nog een beetje wennen aan mijn nieuwe omgeving.

Met het bereik kunnen we nu ook nog volledigere weersinformatie binnenhalen en dat ziet er helaas niet helemaal lekker uit. In gedachten proosten we al in Scheveningen met een koud biertje, maar in werkelijkheid maak ik om 6 uur sochtends Cees wakker om te helpen met het doorhakken van de knoop. Met deze snelheid komen we midden in een storm terecht en we besluiten een tussenstopje in Dover te maken. Op de marifoon horen we iets met: warning severe gale force nine. Expected: soon. Dat zat niet in de planning. Maarja, als je als zeiler niet een beetje flexibel bent, kun je denk ik beter een andere hobby zoeken.

Het begon met vieze miezerregen, wat gepaard ging met steeds meer wind en uiteindelijk dikke zeikregen. Na een keurige English port control goedkeuring ging er 2 keer een stoplicht voor ons op groen. Ik kreeg steeds meer het idee dat we in een aflevering van Wie is de mol waren beland. Helemaal toen we de kaart en obstakels van de Noordzee eens goed op een rijtje gingen zetten in het navigatiesysteem. Het wordt niet voor niks een van de meest uitdagende vaarwateren ter wereld genoemd.

Dover zag er verder zo treurig en ongezellig uit, dat we al snel weer begonnen te verlangen naar de zee. We hebben ons afval gedumpt, wat kleine klusjes gedaan en een pot ketchup in een café gescoord, we konden er weer helemaal tegenaan.

Na weer twee stoplichten gepasseerd te zijn, begon het kat en muisspel met de vele gigantische ferries. Het kanaal was één grote wasmachine klotsbak, maar gelukkig werden we omringd door de meest prachtige luchten. Hier en daar perste een zonnestraal zich door een zwaar gekneusde paarse lucht en heel in de verte boven land waren bliksemschichten te zien die de halve hemel indrukwekkend verlichtten.

Het haaks oversteken van de vaarsnelweg viel eigenlijk niet tegen. Het blijft wel belangrijk om goed en genoeg te eten. We worden steeds creatiever met de restjes eten die we (met name in blik) nog hebben en eten iedere avond nog steeds verrassend lekker. Toetjes met yoghurt, vruchtjes en mueslireep in verwarmde nutella. Mmmm.

Het voelt wel heel gek om zo een rare tussenstop aan land te hebben gehad. Het kleine beetje tijdsbesef wat we eventueel nog ergens hadden, is nu wel echt helemaal zoek.

De lucht blijft onheilspellend, maar de buien die overkomen bezitten alleen maar regen en helaas weinig wind. Stroom mee klinkt heel chill, maar is het eigenlijk op dit moment niet echt, omdat de schijnbare wind van achter daardoor nog meer afneemt. De golven zijn volledig hun ritme kwijt door de zandbanken voor de Belgische kust en gooien ons werkelijk alle kanten op. Gelukkig is het boven ons helder en een prachtige sterrenhemel te zien. Ik kan nog niet geloven dat dit onze laatste nachtje doorvaren is.

Om 6 uur schreeuwt Cees me uit bed. Heel even dacht ik dat hij weer riep omdat hij walvissen had gezien. Totdat ik me besefte dat die kans wel heel klein, zeg maar nul, is op de zuidelijke Noordzee. Kut wat is er dan aan de hand? Cees is laten we zeggen niet van het kaliber dat echt snel om hulp vraagt. Ik steek mijn kop naar buiten en zie werkelijk o-ve-ral boten. Ehh wind.. genua kleiner rollen.. check. En nu? Het weer was te pittig voor de autopilot dus hij kon het roer geen seconde loslaten. Of ik even binnen op de tablet kon checken of alles goed gaat met al die boten. Fieuw onze uitgedachte koers klopte en er was gelukkig niks aan de hand. Eigenlijk was het prachtig zeilweer met wind en steile golven van achteren.

Ok. Honger. Eten. Dorst. Drinken. Het leven is vrij basaal geworden. We lopen eigenlijk alleen nog maar in pyjama en trekken daar af en toe een zeilpak overheen. Het niveau van onze grappen is zeker niet gestegen de afgelopen dagen en ik lach regelmatig tranen met tuiten. Zal ook wel iets met de vermoeidheid te maken hebben.

Het is niet te geloven dat de trip er ineens al bijna op zit. En dat werkelijk alles relatief is. Tijd, afstand, gemoedstoestand.

Op de marifoon is het trouwens een drukte van jewelste (waar die uitdrukking eigenlijk vandaan komt?). Er wordt af en toe zelfs Nederlands gesproken! Het schijnt dat in dit gebied 800 boten per etmaal varen. We komen echt steeds meer in de bewoonde wereld en het vergt een andere manier van varen en bijbehorende energiestand en alertheid. Ik voel me een beetje calimero, ik ben klein en zij zijn grooooot.

Nog maar 35 mijl te gaan. Er komt nog een goede bak wind aan van achteren, dus we zullen ergens in de avond in Scheveningen aankomen. Mocht je morgen in de buurt zijn, kom gerust even langs. Ik verwacht wel dat we eerst eens even heeeeel lang uit gaan slapen…

Toedeloe!