Stront aan de knikker (dag 12)

Bijna een jaar geleden vaarde ik ook op deze plek, maar dan de andere kant op, het grote avontuur tegemoet. Ik kan me mijn eerste nachtwacht in mijn eentje nog goed herinneren. Nu zit ik er een stuk relaxter bij en weet ik na duizenden mijlen varen ietsje beter wat ik kan verwachten. Onder andere dat het leven aan boord nou eenmaal niet altijd even soepeltjes verloopt. De vraag is eigenlijk niet zozeer óf er tegenslag komt, maar meer wanneer…

Hoewel ik heel even in de veronderstelling was dat dat deze tocht ons niet zou gebeuren, werd deze naïeve gedachte uiteindelijk toch van de baan geveegd. Misschien hebben we het te gezellig met zijn drieën of hebben we te veel walvissen mogen zien. Of was mijn vorige blog veel te vrolijk. Het leek er in ieder geval sterk op dat de weergoden ons nog geen toegang wilden verlenen tot het kanaal. Acces denied… In plaats daarvan moesten we nog een gouden sleutel zien te bemachtigen ergens in het oosten van de beruchte golf van Biskaje, eerder zouden we dit level niet mogen voltooien.

Ze hadden de windkraan lekker flink open gezet, en het golfslagbad werd beetje bij beetje opgevoerd. Alles aan boord werd vermoeiend: aankleden, eten maken, naar de wc gaan… en dat terwijl we Frankrijk zo een beetje konden aanraken, zo dichtbij voelde het. Om de auto pilot te ontlasten zijn we weer zelf gaan sturen en tegelijk werd zelfs slapen een uitdaging. Vooral in de punt van de boot, wat volgens Victor voelt als opgesloten zitten in een kliko, die van de trap af wordt gegooid.

De vermoeidheid begon ons allen wat op te breken en iedereen had zo zijn eigen kopzorgen en frustratietjes. Er was een kastje open geknald en de hele inhoud inclusief naalden lag over de vloer verspreid. Niemand had zin om te lang binnen te blijven, met het gevolg dat er eigenlijk te weinig werd gegeten: de zwakke plek van de gehele bemanning. Terwijl de jongens sliepen, zette ik een kant-en-klare overvette lasagne in de oven om ons te verlossen uit onze zelfmedelijden. De geur van eten heeft elke keer een magische werking en het nuttigen ervan zorgde zelfs weer voor praatjes en relativering. Niet veel later stuurde de maag van Cees de vetbom retour aan de vissen, schonk ik heet water over mijn vingers en constateerden we dat het toplicht af en toe haperde. Als klap op de vuurpijl bleek de wc niet meer te werken en kon ik de lol van op een emmer kakken even totaal niet inzien.

Een tikkeltje nerveus over wat voor ellende ons nog meer te wachten stond, viel ik in een hele diepe slaap. De volgende ochtend werd ik redelijk uitgerust en vrolijk wakker, tot mijn overvolle blaas me herinnerde aan de vorige avond. Ohja. Kut. De wc werkt niet meer. Na een overstag die nacht waren de wind en golven wel weer wat gaan liggen, dus terwijl de autopilot stuurde zou ik de plee open kunnen gaan maken… waar moet ik in godsnaam beginnen? Hij zuigt geen water aan en pompt niks meer weg. Één keer op een emmer zitten was voldoende motivatie om gestaag aan de slag te gaan. Ik moet zeggen dat ik me had ingesteld op meer ranzigheid, maar het viel me eigenlijk nog best mee. En… nog veel belangrijker, het is me gewoon gelukt!

Victor stelde na een traktatie van goddelijke tosti’s voor om de mast in te gaan om het toplicht te fixen. Ik was echt kapot en vond eigenlijk 1 klus per dag al heel wat. Het argument dat dit het enige moment met weinig wind zou zijn deze dagen, gaf de doorslag. Hup, de mast in. Met een improvisatie van vishaakjes en tieraps is ook die klus weer gefixt. Dat gaat lekker. Hiep hiep hoera, tijd voor de partymix, die hadden we wel verdiend!

We komen steeds dichter bij de bewoonde wereld. Zo zijn er al 2 vliegen en een wesp op bezoek geweest, verschijnen er steeds meer lichtjes om ons heen en zijn er zelfs wat tankers van 350m lang voor ons uitgeweken. Het lijkt erop dat we de gouden sleutel hebben gevonden, want de deur naar het kanaal draait langzaam open. Het ziet er zelfs naar uit dat we een goede duw in de juiste richting mee gaan krijgen. Boven me schijnt een fel en steady toplichtje, de emmer is weer schoon in de bakskist opgeborgen. De meeste grijze wolken zijn verdwenen en hier en daar verschijnt zelfs weer een sterretje aan de hemel. Een golf van dankbaarheid en trots gaat door mij heen. Kom maar op met het volgende level, het Kanaal.