Pittige laatste loodjes (dag 15)

Het lijkt wel of de weergoden samen hebben besloten dat ze het ons wel iets moeilijker mochten maken. Misschien hebben na de windstilte er wel te veel mensen voor ons op wind gehoopt. Die wind kwam er. Eerst nog uit de goede richting, maar hij draaide steeds meer tegen. Het golfslagbad werd ook weer aangezet en ze kwamen van meerdere kanten. De autopilot weigerde weer en de wind varieerde tussen de 8 en 20 knopen. Kortom, een gezellig pretpakket voor de laatste 100 mijl.

Mijn blog van gister voelt als een week geleden. Ik kan met moeite terughalen wat er allemaal is gebeurd. Ik heb me geen moment echt onveilig gevoeld, maar was er wel een paar keer he-le-maal klaar mee.

Hoe meer ik me ging verheugen op de aankomst, hoe kutter de omstandigheden werden. We besloten snachts het 3e rif er toch maar in te leggen en de genua nog verder te reven. Rondom de buien zat veel wind en dan is het niet lekker om dat in je eentje te moeten regelen. Omdat dit midden in koen zijn slaapwacht gebeurde, liet ik hem een uurtje langer slapen. Met veel wind stuurde het heerlijk, maar als de wind weer inkakte, waren we zwaar ondertuigd en een speelbal van de golven. Ik hield het sturen vol tot 5 uur en stortte toen wel redelijk in.

Het wisselvallige weer bleef en we konden steeds minder recht op Horta afsturen. Ik werd wakker van een keiharde bonk en stond gelijk paraat. Shit, de bimini-stellage met de zonnepanelen erop. We sprintten naar buiten en hadden snel de oorzaak te pakken. Terwijl ik de boel op zijn plek hield, haalde koen de boot overhoop voor een reserve borgpinnetje. Gelukt! Pfft wordt het echt zo een dag?

We varen sinds 2 weken schuin over stuurboord en dat is even wennen. Alles wat eerst aan bakboord prima lag, valt nu op de grond. De plee spoelt niet goed door, want zit aan bakboord. Tijdens het koken raak ik even uit balans en trek de gordijnrail naar beneden. Geen ramp, maar wel gewoon irritant. Ik vind harde wind niet erg, maar de golven maken het erg oncomfortabel en ik ben vooral bang dat er dingen stuk gaan. Even later wordt Koen door een golf gelanceerd en beland op de bank bovenop mijn hand die hem tegen wilde houden. Gelukkig niks aan de hand (haha).

Even later die nacht haalt Koen me uit bed, de uv band aan de onderkant van de genua is nu bijna helemaal doorgescheurd en met een gereefd zeil komt er een onwenselijke kracht op het zeil te staan. Dus of helemaal wegrollen, of met een bijna volledige genua varen. We kozen voor het laatste en hebben hem wel 30x moeten wegrollen als er weer harde wind kwam. Het zelf sturen wordt ook steeds vermoeiender en wanneer ik weer te lang doorga, barst ik even later in tranen uit.

Koen neemt het roer over en wanneer ik na een paar heerlijke uren slapen wakker wordt… LAND IN ZICHT!!! WoW, de vulkaan Pico heet ons van harte welkom op de Azoren. Nog maar 19 mijl! Wat is nou 19 mijl op 1400, zou je misschien denken. Maar het waren denk ik de 19 zwaarste mijlen van ons leven haha.

Wind tegen, een tunneleffect tussen de eilanden, hoge steile golven en later ook nog stroom tegen. En de genua die we niet boven de 13 knopen wind (lees het hele stuk) niet konden gebruiken. Ohja en de motor wilden we eigenlijk alleen in noodgevallen gebruiken, vanwege de scheve schroefas (lang verhaal). We vonden dat dit er eentje was.

Over de 19 mijl zijn we nu al 8 uur bezig. Het lijkt erop dat we nog net met daglicht voet aan wal kunnen zetten. Als mentale support zwemmen er uren lang dolfijnen met ons mee, die weten toch altijd de juiste momenten bij mij uit te kiezen :).

Af en toe verdwijnt het hele eiland volledig in een wolk, maar even later komt het groen weer tevoorschijn. Ook de zon laat zich zo nu en dan even zien. Langzaam dringt het tot me door, we zijn er gewoon echt bijna!!! De weergoden hebben hun best gedaan, maar het ons gelukkig niet onmogelijk gemaakt. Het voelt echt heel onwerkelijk, straks gaan we gewoon aanleggen! In Europa! Stiekem ben ik toch wel een beetje trots op ons…

Dit was mijn laatste berichtje met de satellietverbinding. Iedereen bedankt voor alle lieve en gezellige berichtjes onderweg. Voor sommigen zal het even afkicken zijn, maar ik zal op Polarsteps verder gaan met elke dag een verhaaltje 🙂

Doeiii!! Xx Iris