Reactiepsychologie (dag 14)

Één van de eerste reacties uit mijn omgeving op de aankondiging van deze reis was: “Oohhh wat heerlijk, negen maanden zonder mascara!” Haha, ik was een beetje verbluft door deze opmerking. De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik prima zonder psychische problemen dagenlang make-uploos door het leven kan. Haar opmerking zette mij wel aan het denken, zegt deze reactie eigenlijk niet meer over haar dan over mij?

Vervolgens ben ik gaan letten op hoe verschillende mensen reageerden op het nieuws. “Ben je zwanger? Heb je een huis gekocht? Gaan jullie trouwen?” “Ehh nee, we gaan 9 maanden zeilen” Komt ie:

– Ohh dan komen jullie vast met zijn drieën terug… (zou wel een beetje dom zijn op dag 1 van je reis een kind maken)
– Kunnen jullie dat wel? (Ja, ala Pipi Langkous: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’) – Zijn jullie wel goed genoeg voorbereid? (Laten we het hopen) – Zijn daar geen piraten? (Nee)
– en haaien? (Ja, die wel)
– Ga je dan de wereld rond? (Optimist…)
– Je gaat niet met meer dan windkracht 3 varen toch? (Neeeeejoh gekkie…)
– Jij liever dan ik (nooit over nagedacht dat er ook landrotten zijn die dit echt helemaal niets zouden vinden, ging er vanuit dat iedereen deze droom zou hebben) – Oohh vet, ga je dan ook vloggen? (De creatieveling)
– Dat moet wel echt een relatietest zijn! (deze hebben we zo ontzettend vaak gehoord, dat we ons bijna zorgen begonnen te maken, we zijn denk ik een beetje debiel stel dat liever bij dan zonder elkaar is)
– Waarom zo ver weg, je kan ook 9 maanden in Nederland zeilen… (aldus mijn moeder)
– Ohh, zit je nog in die fase (aldus een nogal verzuurde veertiger die graag in hokjes denkt) – Wat is je plan? (Naar de zon en weer terug)
– Wanneer ben je weer terug? (1 juni)
– Ohh jullie komen vast niet terug! (Toch wel 🙂

En dan de doemdenkers:
– Wat nou als je ziek wordt? (Dan ziek je uit, varen er complete huisapotheken rond of zoek je een dokter) – Inbrekers? (Is ook mijn grootste angst, maar heb je in Amsterdam ook) – Heb je gehoord van die boot die zijn kiel is verloren? (Ja, heel vervelend)
– Is die boot wel zeewaardig genoeg? (Ik heb me laten vertellen dat de boot zo zeewaardig is als de bemanning die hem bestuurt) – Hebben jullie een goed reddingsvlot? (Ja gekeurd en wel)

Dan de praktisch ingestelde mensen:
– Hoe doe je dat met je werk?
– … met je huis?
– … met je pensioen?
– … met je auto?
– … met je spullen?
– Kunnen je studenten wel zonder je? (Ik mag het hopen)
– Heb je wel genoeg geld?
– Ga je onderweg werken?

In het begin voelde het alsof ik overal een antwoord op moest hebben. Ik begon me steeds meer te beseffen dat veel antwoorden er ook niet waren en juist voor het avontuur zorgen.

Het viel me op dat er zoveel mensen in eerste instantie vanuit angst reageerden. Wat er allemaal wel niet mis zou kunnen gaan… Natuurlijk denken wij ook na over risico’s en zijn bepaalde dingen spannend, maar pure angst werkt verlammend en is nergens voor nodig. Álles wat ik vooraf heel erg spannend vond, is me 1000% meegevallen. Ik heb zeilers gesproken die in stormen terecht zijn gekomen, in reddingsvlotjes hebben gedobberd, die overvallen zijn, bijna gezonken zijn. Maar niemand had spijt dat hij ooit vertrokken was of het avontuur was aangegaan.

Ook op onze gekozen route kwamen veel reacties. Met name: waarom ga je niet ‘gewoon’ naar het Caraibisch gebied? Dat deden Pietje, Henkje en Jantje namelijk ook en dat is goed bevallen. Waar ik voorheen, deels uit onzekerheid, misschien een discussie over zou aangegaan zijn, zeg ik nu: Wij varen onze eigen koers!

Ps: Nog 120 mijl naar Horta, wind vandaag is nog gunstig, golven zijn gelukkig ook minder. Positie: N36*48,39’ W29*54,28’