Verveling en herinneringen (dag 4)

Over een paar uur komt de zon weer op en begint er weer een nieuwe dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, zouden ze op de kermis roepen. Daar zou deze attractie trouwens niet misstaan, een soort Villa Volta voor gevorderden. Alles beweegt, continu. En dat gaat over het algemeen best prima, maar er is één gouden regel: zorg dat Iris voldoende eet.

Koen is zich daar na 8 maanden maar al te bewust van. Ja, je leert elkaar inderdaad wel goed kennen op zo een boot. Hij wekt me voor iedere wacht met de vraag of ik iets wil eten of drinken. Meestal is het dan noodles, of cup a soup, of zelfs een bakje havermoutpap. Wat hij dan liefdevol voor me klaar maakt. Als er maar iets van energie in gaat.

Gisterochtend ging dat een beetje mis, ik wist niet waar ik trek in had. Ik antwoordde slaperig dat ik zelf wel wat klaar zou maken. Vervolgens nam ik een banaan en een appel om de grootste trek te stillen. Vier uur later had ik nog niet fatsoenlijk ontbeten en het is vrij apart wat er toen gebeurde: ik voelde mezelf chagrijnig worden!

Mopperend begon ik een omelet te bakken en terwijl ik de geuren opsnoof, voelde het alsof er een soort hongerige neurotransmitters voor negatieve gedachten zorgden. Boos op mezelf, geïrriteerd door alles en iedereen “Waarom heb ik zo lang gewacht met eten? Grrr…” “Klote uien, waarom heb ik godsnaam bedacht om uien te gaan snijden? Elke debiel kan bedenken dat dat nu echt een kutidee is”

De omelet was heerlijk, maar bleek niet voldoende. Ik ging me vervelen… Geen podcast was leuk genoeg, een wasteiltje vond ik te veel gedoe, slapen had ik nu wel genoeg gedaan, de golven vond ik ineens onverdraagzaam, mijn spieren en gewrichten voelden stram, ik had zin om te rennen. Laat dat nou één van de dingen zijn die momenteel echt soort van onmogelijk zijn. Net als een broodje hamburger van de Burgermeester in Amsterdam. Of lekker dineren met vrienden en familie aan lange (stilstaande) goed gedekte eettafels.

Ok, ik heb mezelf nu wel genoeg gekweld met mijn eerstewereld champagne problemen. Muziekje dan maar? Ik ben de offline speellijsten van Spotify eigenlijk ook wel zat… Terwijl ik mopperend eten naar binnen blijf proppen, bedenk ik me dat ik alle muziek van mijn harde schijf op de tablet heb gezet. Ik zet de lijst op shuffle en ga achter het roer staan.

Liedjes uit de tijd van Limewire en urenlang MSNen. Damn, wat voel ik me ineens oud. Ja kinders, dat is uit de tijd dat oma nog liedje voor liedje als mp3 moest downloaden. En ze nog met een discman naar school fietste. Daar konden dan max zo een 14 nummers op en daar luisterde ik de he-le dag naar. Op een gegeven moment kocht ik van mijn eerste spaargeld en echte, en in verhouding veel te dure, mp3speler. Met wel 128 mb geheugen. Wow, wat was ik cool.

Nu ik die liedjes terug hoor, zit ik op slag op mijn rode halleluja fiets op weg naar school. Ik loop weer rond op mijn middelbare school, ik zit weer op de ijsbaan te wachten tot mijn wedstrijd begint, ik studeer in mijn internetloze studentenkamer, ik fiets naar de VU in Amsterdam, ik word verliefd, ik heb liefdesverdriet, ik ben met vrienden, ik lach, ik leef. Ik word langzaam weer vrolijk en ik voel een golf van dankbaarheid opkomen.

Ik had nooit gedacht dat deze nummers zoveel herinneringen met zich mee zouden kunnen brengen. Dit was onverwachts het beste tijdsverdrijf wat ik me had kunnen bedenken. Urenlang speelde zich er een film af van mijn eigen leven, terwijl ik de boot over de dansende golven stuurde.

Voortaan ’s ochtends gewoon weer pap naar binnen werken, als ik niet weet waar ik trek in heb. En verveling, het hoort er denk ik gewoon bij. En het is misschien niet eens zo erg nog niet…

Ps: voor wie nieuwsgierig is waar we zijn: N22°50’08 W27°14’18 en we koersen recht op New York af. Niet echt de bedoelde eindbestemming en bovendien zo een 2500 mijl van ons vandaan…
Als het goed is draait de wind morgen weer wat oosterlijker, zodat we weer meer rechtstreeks naar de Azoren (nog zo een 900 mijl) kunnen.

Sent from Iridium Mail & Web.