Onwerkelijk indrukwekkend – Deel 3: Stonetown & Dar es Salaam

Straatbeeld van Stonetown

Toen ik op maandagochtend wakker werd regende het echt ontzettend hard: Het regenseizoen op Zanzibar was losgebarsten. Opeens was de magie van het witte strand verdwenen. Ik hoefde eigenlijk pas woensdag weer terug te zijn om op Joep te passen, maar aangezien mijn Oostenrijkse vrienden ook die dag weer terug vlogen, besloot ik met hen de taxi te delen naar Stonetown. Ik had gehoord dat er vanaf daar ferries naar het vaste land gingen en de taxichauffeur wist nog wel een goed hostel voor me in de buurt van de ferry-terminal . Na enige onderhandeling heb ik een prima prijs voor de kamer kunnen regelen, al had ik ondanks ik minder dan de helft betaalde nog steeds het gevoel dat ik genaaid werd.

Stonetown was warm, plakkerig en heel Islamitisch. Ik stond er helemaal alleen voor en dit was de stituatie: Nauwelijks cash geld, geen werkende pinpas, geen ticket, geen plan, geen plattegrond van de stad, geen idee waar ik was, geen beltegoed meer, geen vrienden meer, nul mzungu’s (blanken) in de buurt, geen Engels sprekende mensen, geen paracetamol en wél ongesteld. Kortom, niet echt een pretpakket.

Hoewel ik me een klein beetje ellendig en verloren voelde, vond ik dat ik wat moest gaan ondernemen. Het liefst wilde ik een boot naar Tanga, vanaf daar was het nog maar 2,5 uur met de bus naar ons huis. Ik kwam erachter dat er geen boten meer naar Tanga vertrokken nadat er eentje met heel veel mensen erop gezonken is. Het leek me na dit verhaal een goed plan om voor een veilige maatschappij te kiezen. Maar waar vind je die? Er waren zo veel verschillende loketjes en iedereen leek wat van me te willen.

Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap toen ik een blanke vrouw achterop een scooter zag aan komen rijden. In mijn beste Duits (Engels bakte ze niks van) vroeg ik haar om advies. Ze antwoordde met een nogal suffe blik in haar ogen dat ze werkelijk geen idee had en dat de man die de scooter bestuurde alles voor haar had geregeld. Ik vond de beste vent er niet echt onwijs betrouwbaar uitzien en besloot om zelf maar verder te zoeken.

Ondertussen was er een vriendelijke man in pak bij ons komen staan en vroeg in uitstekend Engels of hij mij ergens mee kon helpen! De paniek in mijn ogen veranderde direct in een twinkelende grote opluchting (voor zover dat kan). Ik vertelde hem dat ik naar Mombo moest, maar geen idee had welke boot ik moest nemen en dat ik me afvroeg hoe ik vanaf Dar es Salam verder moest. Ik had verhalen gehoord over het drukke busstation en dat het ook nog eens een uur zou duren om daar vanaf de ferry te komen. Eigenlijk zag ik er enorm tegenop om dat in mijn eentje te ondernemen. Hij stelde zich voor als Simon Lordman en vertelde me dat hij net een kaartje had gekocht voor de boot van de volgende ochtend 7.00 en ook naar het busstation in Dar es Salaam moest. Daar zou hij dan wel een betrouwbare bus voor me kunnen regelen. We hebben nummers uitgewisseld en afgesproken dat we de volgende ochtend zouden meeten.

Mijn eerste missie was geslaagd. Ik had een plan om thuis te komen en ook nog eens iemand die me zou begeleiden! Het kaartje heb ik kunnen betalen met de dollars die ik voor noodgevallen in mijn tas had zitten. Nu nog een bank vinden waar mijn pinpas het wel deed of waar de overige dollars ingewisseld konden worden voor shillings. Heel nauwkeurig hield ik in de gaten welke straat ik links- of rechtsaf ging, om te voorkomen dat ik zou verdwalen. Ik paste mijn zelfbedachte tactiek toe en liep heel doelgericht van de ene ATM naar de andere. Allemaal waren ze toevallig die dag buiten gebruik voor mijn pinpas. Ik geloof dat ik alle automaten in de stad heb geprobeerd en tegen de tijd dat het donker begon te worden heb ik gelukkig nog net mijn overige dollars kunnen inwisselen.

Er gebeurde van alles op straat. De straatjes in Stonetown waren eigenlijk best leuk. Maar wat had ik op dat moment graag een boerka gewild. En het liefst een toverjurk zodat ik ook direct vloeiend Swahili zou kunnen spreken. Ik had keurig een lange broek en lange mouwen aangetrokken, maar blijkbaar was dat nog niet voldoende. En ja, misschien zag ik er enigzins oververhit uit, maar dan hoeven ze me toch nog niet met zijn allen zo na te staren en aan te gapen?

Door verschillende mensen was ik gewaarschuwd dat het ook in deze stad, vooral voor een blanke vrouw, na zonsondergang niet meer zo veilig is. Gelukkig had ik aan de overkant van de straat een leuk restaurantje gevonden. Ik besloot om daarna lekker op tijd naar bed te gaan om deze hectische dag een beetje te verwerken. Ik heb helaas bijna geen oog dicht gedaan in die klamme, vochtige kamer met een mug in mijn klamboe. Vlak nadat ik bedacht had dat ik mijn wekker was vergeten te zetten, viel ik in slaap. Om tien voor zes schrok ik uit mezelf wakker. Snel heb ik mijn spullen gepakt en beneden stond mijn ontbijt al op me te wachten. Terwijl de zon opkwam liep ik naar de ferry toe.

Ik ben er nog steeds niet achter of ik nou wel of geen ochtendmens ben, maar deze hectiek zo vroeg in de ochtend was me wel een beetje te veel. Het was ontezettend druk bij de terminal. Je moest grote tassen blijkbaar laten labelen en iedereen drong voor. Ze zullen het vast niet zo bedoelen, maar mensen kunnen je zó arrogant aankijken! Mijn enige doel op dat moment was op tijd die ferry halen. Om iets voor zeven kon ik opgelucht adem halen, het was me gelukt. Plots ging mijn telefoon af. Oh ja f*ck, die Simon natuurlijk!

Hij zocht me op en kwam op de vrije stoel naast me zitten. Ik was erg op mijn hoede en terwijl hij maar door bleef praten, probeerde ik erachter te komen waarom hij zo ontzettend behulpzaam was en of er misschien iets meer achter zat. Hij vertelde me over het leven in Tanzania en Zanzibar, over zijn vader en Masaii-achtergrond, over zijn eerste overleden vrouw, over de corruptie van het land, over het oplichten van de mzungu’s, over het geld van goede doelen dat maar zelden op de juiste plek terecht komt. Hij zei een hotel op Zanzibar te runnen en woonde daar al jaren met zijn gezinnetje. Sinds kort liepen de spanningen tussen de verschillende godsdiensten erg hoog op en had hij besloten terug te verhuizen naar het vaste land. Ik had het vermoeden dat hij een hoge functie had bij de kerk of iets dergelijks.

Twee uur later kwamen we aan in Dar es Salaam. Het was er druk en warm. Simon was erg zorgzaam en ik moest van hem mijn rugzak op mijn buik dragen. Het ging allemaal heel snel en binnen een paar minuten zaten we opgepropt in een naar pis stinkende daladala richting het busstation. Het verkeer stond helemaal vast en in de daladala was het zo vies en warm. Ik had af en toe echt het gevoel dat ik moest kotsen, dit was toch bijna niet menselijk meer? Achteraf had ik ook een taxi kunnen nemen, maar daar rekenen ze gerust 40 dollar voor en dat had ik niet meer op zak. En daarbij had ik dit ook van te voren niet kunnen bedenken, was ik weer een ervaring rijker en nu kostte het me nog geen 20 cent.

Aan alles komt een eind, zo ook aan deze vreselijke busrit. Haastig werden we de bus uitgegooid. En toen begon het geduw en getrek. “Wapi kwenda?” Waar moet je heen? Mannen die mijn tas van me over wilden nemen, mij allemaal in hun bus wilden slingeren, ik werd echt knettergek! Met mijn hoofd naar beneden liep ik achter Simon aan. Af en toe wees ik naar hem, dat ik bij hem hoorde en dat hij het voor mij regelde. Nog steeds geen idee of ik hem wel volledig kon vertrouwen, maar ik had op dat moment niet heel veel keuze.

Tussen het geweld van alle opdringerige mannen en aanbod van tientallen verschillende loketjes door heeft Simon een buskaartje voor me weten te bemachtigen. En nog voor een eerlijke prijs ook. Het enige wat hij van me wilde was mijn emailadres, voor als zijn dochter in de toekomst misschien in Holland zou willen studeren. Dat was wel het minste wat ik deze reddende engel, dit geschenk uit de hemel, kon geven. Ik vrees dat ik zonder deze vent in janken was uitgebarsten.

Verkopers aan het raam van een bus

Maar goed, ik was nog niet thuis. Ik zat in een bus die er bekend om stond een gevaar op de weg te zijn en roekeloos, levensgevaarlijk gedrag te vertonen. Ik nam plaats naast een goed uitziend meisje op een driepersoonsbank. De bus stond nog steeds stil. Het zou zeker zeven uur rijden zijn naar Mombo en ik hoopte eigenlijk dat er niemand naast ons zou komen zitten. Ja hoor, mevrouw Dikbil zag dat plekje wil zitten, propt haar achterste tegen die van mij en ik kon geen kant meer op. Gelukkig stemde ze in met het voorstel dat ik aan het gangpad mocht zitten. Of dat nou zo een goede deal was, was ik nog niet helemaal zeker van. Continue struikelden er stinkende verkopers die in en uit de bus liepen over mijn voeten. Buiten liepen trouwens ook tientallen verkopers te ‘tsjilpen’. Een ontzettend irritant geluid wat ik ze niet na kan doen. Ik zette mijn ipod aan, maar tot mijn grote teleurstelling bleek die leeg te zijn. Dolbij was ik toen de bus in beweging kwam en richting Arusha vertrok.

De rit zelf viel eigenlijk wel mee. Ik dommelde af en toe een beetje weg en probeerde af en toe een woordje Swahili te spreken. Bij elke stop stonden er weer verkopers aan de ramen en ik moest me inhouden om me niet vol te stoppen met eten en drinken. Het allerlaatste waar ik zin in had, was in een Afrikaanse wc aan de rand van de weg.

Aan het eind van de middag arriveerde ik met een volle blaas in Mombo. Daar stond een driver voor me klaar die me naar huis bracht en waar iedereen me met open armen stond op te wachten. Wat was ik opgelucht dat ik weer veilig thuis was. Het was heerlijk om iedereen weer te zien en ik was er helemaal klaar voor om nog 3,5 week op Joep te passen in het mooie Tanzania.

Hoewel het op een iets andere manier dan de rest van de reis was, was ook deze terugreis zowel onwerkelijk als indrukwekkend. Als ik alle foto’s terugkijk, is het net of ik het allemaal niet echt heb meegemaakt, maar dat ik in een film heb gespeeld ofzo. Er is in zo een korte tijd zoveel gebeurd en ik ben blij dat ik nu de tijd heb gehad om het allemaal een beetje te verwerken voor ik weer terug ga naar Nederland.